Πρόκειται για συχνό νευροεκφυλιστικό νόσημα που επηρεάζει γενικά ανθρώπους μέσης και μεγάλης ηλικίας, αν και υπάρχουν νεανικές μορφές, όπου συχνά υπάρχει γενετικό υπόβαθρο. Οι κλινικές εκδηλώσεις είναι κινητικές, με τρόμο, δυσκαμψία και βραδυκινησία, καθώς και μη κινητικές, με συχνές εκδηλώσεις διαταραχών του ύπνου και του αυτονόμου νευρικού συστήματος, κατάθλιψη, άγχος και υποσμία. Η νόσος συνδυάζεται και με νοητικές διαταραχές, που συνήθως είναι ήπιες, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια. Η νόσος αντιμετωπίζεται σε μεγάλο βαθμό με επιτυχία με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, ιδιαίτερα όσον αφορά τις κινητικές εκδηλώσεις. Η αγωγή βασίζεται στην υποκατάσταση του ελλείμματος της ντοπαμίνης που χαρακτηρίζει τη νόσο. Η ντοπαμίνη είναι νευροδιαβιβαστής που παράγεται από τους νευρώνες της μέλαινας ουσίας που εκφυλλίζονται σε αυτή την πάθηση.
Παρκινσονισμός
Πρόκειται για την κλινική εικόνα ασθενών που παρουσιάζουν δυσκαμψία, δηλαδή αντίσταση στις παθητικές κινήσεις που εκτελεί ο εξετάζων, και βραδυκινησία, δηλαδή βραδύτητα στις κινήσεις, ιδιαίτερα τις επαναλαμβανόμενες, παρά την φυσιολογική μυϊκή ισχύ. Συχνά συνδυάζεται με δυσκολία στην βάδιση, με τα χαρακτηριστικά μικρά, συρόμενα βήματα, και υπομιμία, δηλαδή μείωση της εκφραστικότητας του προσώπου. Μπορεί να συνυπάρχει τρόμος. Ο Παρκινσονισμός είναι μια κλινική κατάσταση που μπορεί να υποκρύπτει πολλά αίτια. Συνηθέστερα, πρόκειται για την κλασσική νόσο Πάρκινσον, αλλά η κλινική εικόνα μπορεί να οφείλεται και σε εγκεφαλικές αγγειακές βλάβες (Αγγειακός Παρκινσονισμός), σε λήψη φαρμάκων (Φαρμακευτικός Παρκινσονισμός), σε Υδροκέφαλο, καθώς και σε μια σειρά από άλλα Νευροεκφυλιστικά Νοσήματα.
Άτυπα Παρκινσονικά Σύνδρομα
Πρόκειται για νευροεκφυλιστικά νοσήματα όπου εμφανίζεται Παρκινονισμός σε συνδυασμό με άλλες νευρολογικές εκδηλώσεις που υποδηλώνουν την πιο εκτεταμένη προσβολή του νευρικού συστήματος. Τα νοσήματα αυτά δεν έχουν ικανοποιητική ανταπόκριση στην θεραπεία υποκατάστασης με ντοπαμινομιμητικά φάρμακα, και δεν έχουν καλή πρόγνωση. Άλλες ονομασίες για τα σύνδρομα αυτά είναι «Επαυξημένα Παρκινσονικά Σύνδρομα», ή «Parkinson-plus». Οι επιμέρους κλινικές οντότητες είναι α) η Ατροφία Πολλαπλών Συστημάτων (MSA), με προσβολή του Αυτονόμου Νευρικού, του Παρεγκεφαλιδικού και του Πυραμιδικού Συστήματος, β) η Προϊούσα Υπερπυρηνική Παράλυση (PSP), όπου χαρακτηριστικά εμφανίζονται διαταραχές οφθαλμοκινητικότητας και ισορροπίας, με πρώιμες πτώσεις, και γ) το Φλοιοβασικό Σύνδρομο (CBS), όπου συνυπάρχουν έντονες διαταραχές των ανώτερων λειτουργιών, και ιδιαίτερα του τύπου της απραξίας ή των διαταραχών λόγου. Προχωρημένη νόσος Πάρκινσον
Πρόκειται για την φάση εκείνη όπου η ποιότητα ζωής του ασθενούς με νόσο Πάρκινσον επηρεάζεται σημαντικά από τις συσσωρευόμενες κινητικές και μη κινητικές εκδηλώσεις της νόσου. Χαρακτηριστικά, η ανταπόκριση στην φαρμακευτική αγωγή καθίσταται ασταθής, και ο ασθενής παρουσιάζει διαστήματα “off”, όπου επανεμφανίζεται σημαντικός Παρκινσονισμός, εναλλασσόμενα με διαστήματα φαρμακοπεαγόμενων υπερκινησιών. Για τις κινητικές αυτές επιπλοκές, υπάρχουν διαθέσιμες παρεμβατικές θεραπείες, όπως η χορήγηση αντλίας απομορφίνης ή ντουντόπα και η Εν τω Βάθει Εγκεφαλική Διέγερση (DBS). Η μονάδα μας αναλαμβάνει περιστατικά με πάρκινσον.